Na twee maanden besluiten we toch weer les te gaan geven

Na een dag vertraging komen we aan bij onze Warm Shower in Korfez. De dag erheen was pittig: veel fabrieken met de bijbehorende vrachtwagens. We waren eerst van plan om het water over te steken, dan zouden we namelijk een veel rustigere weg hebben, maar omdat we dan meer dan een uur op de ferry moesten wachten (en dan misschien ook weer bij de terugoversteek), hebben we daar van afgezien. Wel hebben we even de tijd genomen om heerlijk te lunchen bij de Mac (een supermenu, dwz 0,75cl cola en een extra grote friet, heerlijk!).

Al een tijdje heb ik gezien dat er gewerkt wordt aan het spoor, waardoor er een soort dienweg is aangelegd. Deze ziet er behoorlijk verhard uit, waardoor we op een gegeven moment besluiten deze weg te gaan gebruiken. Dit blijkt een hele goede keuze. Het fietst heerlijk, geen ander verkeer en hij is bijna geheel vlak.

Op een gegeven moment moeten we afscheid nemen van deze heerlijke weg, maar het is dan nog maar 7 km fietsen. Een paar kilometer verder komen we een andere (Turkse) fietser tegen. Hij heeft in 90 dagen heel Turkije rond gefietst. Hij vraagt waar wij overnachten en nadat wij gezegd hebben bij een Warm Shower, begint hij ons ongevraagd te achtervolgen. Wanneer wij onze host bellen voor de laatste paar honderd meter, vraagt de Turkse fietser het telefoonnummer en belt onze host. Blijkbaar wil hij daar ook overnachten en dat blijkt ook geen probleem te zijn.

Onze host woont in een soort familiehuis. Beneden wonen zijn ouders en aan de andere kant van de gang zijn broer, op de eerste verdieping zijn zus en op de tweede verdieping woont hij met vrouw en twee kinderen. We douchen heerlijk en eten daarna. ’s Avonds drinken we raki en helaas wordt er nu veel Turks gesproken, doordat de Turkse fietser geen Engels spreekt.

Na een goede nacht staan we de volgende ochtend 7.30u op. We gaan lesgeven op een Turkse school. Onze host geeft Engels op een basisschool en heeft ons gevraagd een presentatie te houden. Een powerpoint was niet nodig. Een paar foto’s laten zien was genoeg. In het eerste lokaal lukt dit aardig, want er hangt een beamer. Maar bij de volgende groepen hebben we geen foto’s meer laten zien. De interactie met de groepen was beperkt. Waarschijnlijk was hun Engels toch nog te minimaal.

Op deze privé-school zitten ongeveer 300 leerlingen. De dag begint met een dagopening, waarbij een stuk van het nationale volkslied geoefend wordt en vervolgens beginnen de lessen in blokken van 40 minuten, gevolgd door 5 minuten wisseltijd. Er wordt warm geluncht en er is zelfs keuze wat je wil eten. (Wel een kabaal, zoveel leerlingen in een eetzaal…) Grappig trouwens dat alle docenten lesgeven in een witte overjas, bij ons gebeurt dit alleen bij practica van scheikunde.

Voor de lunch mogen we nog even op audiëntie komen bij de rector. Een hele leuke, vriendelijke man. Hij spreekt geen Engels, maar onze host fungeert als tolk. Zijn kamer is echt geweldig. Bijna even groot als de lokalen, Turkse vlaggen, een portret van Ataturk, een schaaltje met lolly’s en recht tegenover zijn bureau een LCD-scherm aan de muur, waarop continu het nieuws te zien is. Op zijn bureau staat ook een mooie pennenset, met waarschijnlijk zijn naam erop.

We drinken thee en hij regelt wat cakejes erbij. Echt leuk om te zien dat hij de tijd voor ons neemt. Er wordt ook een medewerker public relations opgetrommeld, die foto’s maakt. Bij vertrek geven wij hem ons visitekaartje. Hij is vereerd en geeft aan dat als we in moeilijkheden zitten, we altijd mogen bellen en dat we andere fietsers ook naar zijn school mogen sturen.

Aan het eind van de ochtend hebben we nog getafeltennist met de leerlingen en vervolgens moesten er buiten weer foto’s gemaakt worden. Wij hebben een paar ukkies op onze zadels gezet. En na een aantal keren wisselen van uk en een kort interview wat we van de school vonden, vertrokken we.

Het middagprogramma is op een middelbare school. Hier werkt de zwager van onze host die ons daar opvangt. Opeens staan we dan weer na drie maanden oog en oog met onze ‘bekende’ pubers. Het duurt even maar deze groep komt helemaal los. Welk Turks eten we lekker vinden, wie onze favoriete voetballer is, welke muziek we luisteren… Een meisje staat er zo beetje op dat we ook bij haar komen overnachten (leek ons niet zo verstandig).
Een jongen vertelde een beetje lachend dat Ajax met 4-0 verloren had in de Championsleague. Toevallig hadden wij een paar dagen eerder ook een wedstrijd gezien van Galatasaray, waar deze Turkse ploeg met 6-1 had verloren. Ik heb hem hier even aan herinnerd, wat een hoop gelach en gejoel van de klas opleverde.  Aan het einde van de les bleven veel leerlingen nog hangen, stelden vragen en wilden op de foto.

Bij de tweede groep was een meisje met een wiskundevraag, speciaal voor mij want het was de hele school al rond gegaan dat er buitenlandse gasten waren, van wie een wiskundedocent. Ik voelde het zweet op mijn voorhoofd. Het was de examengroep. Uiteindelijk viel de opgave mee en kon ik hem (ondanks de andere notatie) goed oplossen. Ik kon het zweet van mijn voorhoofd vegen, waarna Angela het weer overnam en over onze reis vertelde.

Na een paar lessen volgde ook hier een soort ceremonie buiten, met gezang en het hijsen van de vlag. Buiten de school hing ook hier een grote vlag met Ataturk erop.

Na een inspannende dag gingen we nog even naar het centrum. Ik had een sms gekregen van Turkcell dat mijn imei-nummer binnen een week geblokkeerd werd. We werden van hot naar her gestuurd en uiteindelijk kon niemand ons helpen. Zelf een Turkse meneer die Nederlands sprak -hij werkt in een mayonaisefabriek in Hoorn- kon ons niet helpen. Wel gezellig thee met hem gedronken.
Achteraf op internet lijkt het dat buitenlands telefoons niet geaccepteerd worden in Turkije, tenzij je hem speciaal activeert (kosten 50 euro).

’s Avonds pizza gegeten en met onze host Ace Ventura gekeken, gevolgd door het luisteren van muziek via youtube.

O, ja, grappig: op de school geen enkele leerling met hoofddoek gezien…