Terug in Nederland

Van Bad Bentheim staken we de grens over naar De Lutte.

Het landschap veranderde nauwelijks, maar de nummerborden op de auto’s waren nu eindelijk na al die maanden weer geel met Nederlandse kentekens. Tijdens een korte pauze genoten we van het allerlaatste stukje Duitsland: een Milka praline chocolade-ei. Dat smaakte goed. Maar het echt Nederlandse brood, dat was misschien wel weer het lekkerste van allemaal.

Het was heerlijk fietsen door de Nederlandse natuur.

Via Delden en Goor gingen we richting Markelo. We reden veelal op zanderige bospaadjes. Plots was daar een paaltje rechts van ons, nauwelijks zichtbaar tussen het hoge gras… boem… daar lag Frank op de grond, zijn rechtervoortasje had het paaltje geraakt en dus vloog Frank van zijn fiets. Het zat er aan te komen: Frank valt altijd een keer tijdens een reis of vakantie. Tot nu toe was hij de hele reis zonder kleerscheuren doorgekomen. Ik maakte zijn knie schoon (daar zaten drie behoorlijke gaten in) en we deden er wat verband op. Gelukkig was het niet zo ver meer naar de camping, waar hij de wonden goed kon uitspoelen.

Van Markelo fietsten we naar Deventer, een klein stukje, maar we vonden het genoeg. We genoten van een heerlijk zonnetje en rust. Nog maar twee dagen en we waren thuis. Na Deventer reden we naar Loosdrecht. We waren door mijn broer en zijn vriendin uitgenodigd bij hen te logeren. Heerlijk, we hoefden geen inkopen te doen, niet de tent op te zetten (alhoewel dat helemaal niet erg is om te doen) en we werden lief vertroeteld. Onderweg kreeg Frank het patatje-met waar hij al dagen om vroeg. Jammie!

Voor ons was het de eerste keer dat we hun nieuwe huis zagen en dat we met ons neefje van bijna 1 jaar konden spelen. Het was al een beetje thuiskomen. Fijn om het zo te doen.

Toen was het zo ver: dag 300, we gingen dan echt naar huis. Nou ja, naar Voorschoten, want onze flat is nog tot 1 augustus door anderen bewoond. Het was een prachtige route van Loosdrecht door de polders naar Leiden.

Vanzelfsprekend hadden we forse wind tegen, anders zouden we veel te snel zijn. Onze ouders stonden ons met een spandoek (gemaakt door Franks broer) op te wachten en waren superblij ons weer te zien. Ze hadden allemaal lekkere dingen klaar gezet.

Het was een raar moment: je bent er weer, je hebt elkaar zo lang niet gezien en het is meteen toch weer zo vertrouwd. Fijn om weer thuis te zijn.