Van Saigon via Qatar naar Berlijn

Voor ons was Saigon niet echt een leuke stad. Ik vond Hanoi duidelijk gezelliger en knusser. Het vertrek van pa en het wachten op ons eigen vertrek gaven een raar sfeertje. Het weer was ook omgeslagen: nou ja nog steeds 45 graden maar nu met buien. We hadden fietsdozen nodig en ik belde met de winkel waar we pa’s fiets hadden teruggebracht. Zij hadden wel dozen (tegen vergoeding) maar waren een paar dagen gesloten vanwege een feestdag. Mmm, daar hadden wij niet bij stilgestaan. Gelukkig konden we de dag voor vertrek langskomen. We namen de bus en waren op tijd. Maar er was niemand te bekennen. O jee, wat nu. Dapper zei ik dat we maar even moesten wachten. Ik opperde dat ze misschien aan een feestelijk ontbijt zaten. Frank ging wat kouds te drinken halen. En ja hoor, gelukkig kwam de winkelmevrouw op haar scootertje aan. Ze excuseerde zich dat het ontbijt met moeder en zoon was uitgelopen. Ach, wat maakt het uit. Frank ging met haar mee naar de opslag en zocht twee goede dozen uit. We hadden weer veel bekijks toen we met die dozen de bus ingingen.

Terug in het hotel pakten we de fietsen zorgvuldig in.

’s Avonds genoten we van ons ‘laatste avondmaal’ – pizza bij Good Morning Vietnam met een lekker biertje erbij.

Op de laatste dag pinden we na een lange zoektocht nog wat geld om het hotel en de taxi te kunnen betalen. We lazen en internetten wat. In de middag sjouwden we de Ikea-tassen met bagage en de fietsdozen naar beneden. Frank riep een taxi, die ons rap naar het vliegveld bracht. Daar zochten we hetzelfde rustige plekje als waar we met pa gezeten hadden. Het inchecken ging voorspoedig. We hadden nog wat tijd voor een menuutje bij de Burger King.

Met een gevulde maag liepen we naar de douane en controle. Om de laatste dongen op te maken ging Frank op zoek naar wat te drinken of souvenirs. Hij bleef lang weg en ging nog eens terug. Het boarden was begonnen en ik zat toch wat op hete kolen: hij was er nog steeds niet. Gelukkig kwam hij nog op tijd en konden we ons plekje zoeken.

De vlucht wat uitstekend: het personeel van Qatar Airways verzorgde ons goed. Vlak na vertrek kregen we wat te drinken aangeboden. We konden kiezen uit frisdrank, bier, wijn of wat sterkers. Frank nam whisky en ik champagne. Proost op een goede vlucht!

We kregen ook snacks, hapjes en een prima diner.

Na zo’n acht uur vliegen landden we rond elf uur ’s avonds in Doha (de hoofdstad van Qatar). Wij hadden een overstap van negenenhalf uur. Omdat ik dacht dat er misschien een speciale wachtruimte was voor mensen met zo’n lange overstap, gingen we naar de transferbalie. Nou er was inderdaad een speciale ruimte! De vriendelijke mevrouw vroeg mij of we voor een hotel kwamen. We keken haar vreemd aan. “Een moment,” zei ze, “ik kijk even voor u.” Ze belde en gaf ons reserveringsnummer door. Het bleek dat wij recht hadden op een overnachting in een hotel. Nou daar zeiden wij geen nee tegen, zeker niet omdat de mevrouw ons verzekerde dat het ons niets kostte, het was service van Qatar Airways. We werden naar de aankomsthal begeleid waar we een document kregen waarmee het vliegveld konden verlaten (je moet eigenlijk een visum voor Qatar hebben). Buiten werden we opgewacht door iemand die ons met een busje naar het hotel reed.

Aldaar werden we als koning en koningin ontvangen. We mochten zelfs gebruik maken van het dinerbuffet. Oh wat een bof. Er stonden allemaal lekkere dingen. We smikkelden van de pasta, salade, e.d.

Er was ook een tafel met allemaal overheerlijke toetjes.

Ook al was de nacht kort, we sliepen heerlijk. ’s Ochtends werden we door de wekservice gebeld dat ons busje ons rond zes uur terug zou brengen naar het vliegveld. We konden nog even genieten van het ontbijtbuffet.

Nog steeds verbaasd over dit alles checkten we weer in en vertrokken we naar Berlijn.

Enigszins onhandig was dat je op vliegveld Tegel alleen een karretje kunt pakken als je een munt ter grootte van een euromunt hebt. Tsja, die hadden we niet, onze dongen waren op en we hadden geen euromuntgeld. Gelukkig wilde de bewaker ons wel een munt van twintig cent geven. Het was even wachten op de bagage. Onze fietsen stonden al de hele tijd klaar, maar werden onverwacht ook op de bagageband gelegd. We kregen toestemming om de fietsen in de bagageruimte in elkaar te zetten en op te laden.

Daarna konden we naar buiten en fietsten in een heerlijk lentezonnetje naar de camping.

Het was maar ongeveer vijf kilometer fietsen, maar wat een genot: een zonnetje, langs de rivier, bomen, bloemen, mensen die je verstaat, boodschappen doen bij Lidl, zelf koken, het voelde heerlijk. We bleven een dag in Berlijn om te ‘landen’ en uit te rusten van de vlucht.

Het was fijn weer in Europa te zijn, maar het was ook jammer dat de einde van de reis nu wel heel dichtbij kwam.