De QL1 als rode draad naar Saigon

Een andere weg dan de QL1 is de Ho Chi Minhtrail, een weg die in de Vietnamoorlog is aangelegd om troepen en materieel ongemerkt te kunnen verplaatsen. We volgen deze route niet, omdat fietsen door de bergen een maand meer kost en zoveel tijd hebben we niet. Bovendien is deze weg ook te zwaar voor opa.

Geregeld verlaten we de QL1 voor een mooiere B-weg waar veel te zien is: vriendelijke mensen, vlinders, een ijsvogeltje en koereigers, die inderdaad graag bij waterbuffels rond hangen.

Ook zien we gezinnen die bezig zijn met het maken van betonstenen. Rond elf uur komen we vaak hordes scholieren tegen: de eerste ‘shift’ is uit. Om steeds ‘Hello’ terug te roepen zou een bandje wel handig zijn!

Bijna overal zijn ze de QL1 aan het verbreden, zie je rijstvelden en is er veel stof. Je bent dan ook blij erna te kunnen douchen en je fietskleding te kunnen uitspoelen.

De route gaat vrij dicht langs de kust. We fietsen regelmatig langs stranden en haventjes. Langs de Golf van Tonkin zien we witte molshoopduinen. Katwijk zou direct aan het ophogen beginnen.

Niet alleen gecko’s communiceren met hoge tonen met elkaar op hotelkamers, ook maken de cicades in de keizerstad Hue zo’n oorverdovend kabaal, dat we maar een pauzeplekje verderop kiezen. Hun Franse collega’s piepen vergeleken met hen maar een beetje.

Langs de weg waren ineens veel stokerijtjes van sterke drank met in zwart geblakerde ketels op bergen smeulend blad. Het gele eindproduct stond erbij in allerhande plastic flesjes.

Blijkbaar apen Vietnamezen elkaar graag na, misschien omdat ze zien ermee te kunnen verdienen, maar ja, zo wordt de spoeling wel dunner. Zo stonk het een keer enorm naar rotte vis, want niet een visser, maar het hele dorp was enorm veel kleine visjes aan het drogen. Zouden ze een vissaus aan het bereiden zijn?

In My Son, een eeuwenlang door de jungle overwoekerd heiligdom van een hindoevolk maakte men de stenen aan elkaar met een ragfijne voeg van hars, gemalen steen en schelpen. In deze omgeving liggen vaak grote zeilen met witte maïskolven, pelpinda’s en rode pepers. De oogst van een gezin.

De afgelopen weken is het knap heet geweest. Rond zes uur ’s morgens beginnen we met zo’n 26 graden, maar om negen uur bereikt het kwik over het algemeen al de 35 graden. Rond het middaguur bereikt de temperatuur z’n top: zo’n 42 graden. En dat elke dag weer. Heerlijk die zon, maar we genieten nog meer van de enkele wolk die af en toe tegenkomen. Er gaan liters vocht naar binnen, maar die gaan er via huid en shirt weer met spoed uit.

In het noorden was het nog lente, maar hier in het midden van Vietnam is het na de klimaatgrens van de Wolkenpas volop zomer en begint de rijst al zaad te vormen. In het noorden van Vietnam kunnen ze slechts eenmaal zaaien, maar in het zuiden door het warmere weer doen ze dat meerdere keren. De rijst wordt te drogen gelegd op de weg. Twee keer gaat de rijst op de vluchtstrook uit de zakken en is dan na zeven en harken droog genoeg. Tientallen kilometers zie je dat.

Tegenover onze homestay in Hoi An worden elke morgen tofu en maïskolven gekookt langs de rivier, die dan weer door scootervietnamezen worden opgehaald om onderweg met geluidsinstallatie te worden verkocht.

Prachtige vlinders vliegen hier, helaas alle van het type ADHD. De cicade die Frank per abuis aanreed, begon meteen een gillende keukenmeid te imiteren en vloog weg.

Als we een baai passeren hangen er soms reusachtige kruisnetten die d.m.v. een touw in hokjes boven water gehesen kunnen worden.

Anderen zeven minislakjes uit het water. Verderop plaatste men grote manden (1m) met zout te drogen op rekken. We zien prachtige vennen, soms vol met lotusbloemen.

Op de weg halen open veewagens ons in met roze varkens zonder zonnebrandcrème, die soms bijna licht gaven. Wel worden ze af en toe natgespoten. Een wagen zat vol honden, die vooral rond Hanoi graag gegeten worden. Vietnamezen hebben soms grote, knalrode vechthanen, die ze vaak apart in grote manden zetten. We zien ook veel begraafplaatsen. Een begraafplaats ziet er hier heel fleurig uit. Een begrafenisbusje is altijd heel kleurrijk, niks somber. Men viert hier het leven van de overledene.

Vanwege het warme weer hebben we ons schema aangepast. Ik was ook ziek geworden. Door zware inspanning, warmte of een virus, ik weet het niet. Ook Angela en Frank hadden weer iets te pakken, waardoor ik een dag als ziekenbroeder voor hen kon zorgen. Nu fietsen we in de morgen, houden een lange middagpauze en rijden dan de overgebleven kilometers uit. Tijdens een van opa’s middagdutjes onder de palmboom, raapte een man grote slakken uit een geul als maal.

In Quy Nhon hebben we heerlijk door het water van de Zuid-Chinese Zee gebanjerd, terwijl een paar vissers in ronde manden naar hun bootjes peddelden.

De QL1 naar Saigon -de Vietnamezen zelf zeggen liever Saigon, dan Ho Chi Minh- is een uitstekend alternatief voor de Ho Chi Minhtrail: wat een regenboog aan indrukken!