Heerlijk ontspannen

Vanaf heden zal ik, Aat, de vader van Frank, ook af en toe mijn belevingen op de site zetten. Thuis zet ik de leukste foto’s op de blog van Frank en Angela.

Ik vertrok op 24 maart uit Nederland. ’t Was vroeg op om vier uur, want de nucleaire top zou wel eens roet in het eten kunnen gooien bij de trein, dat deed ‘ie in ieder geval met de weg, waardoor de auto naar Schiphol geen optie was. Gelukkig was er geen treinstoring, geen bovenleidingbreuk en geen overvolle trein, dus we waren veel te vroeg op Schiphol. Daar liepen Kitty (mijn vrouw) en ik wat rond, dronken we koffie en ‘bekeek’ ik de wc te veel.

Ik merkte dat ik me niet kon heugen zo veel spanning in mijn lijf te hebben gevoeld. Gevolg was dat ik me niet relaxed voelde en mijn wreven tintelden.

Eerst moest ik naar Frankfurt met de cityhopper en drie uur later vertrok de Boeing 777 van Vietnam Airlines. Wat had ik een superplek, twee meter beenruimte! Een dag later en tien uur verder stonden Angela en Frank al ‘Hello Goodbye’ te spelen, helaas had de bagageafdeling een chronische werkonderbreking, waardoor de bagage wel erg laat kwam. De helft, waaronder vier banden, was voor de Chinagangers.

Wat fijn elkaar na acht maanden weer te zien. Voordeel van mijn komst is dat ik bij dilemma’s, net als bij het minderheidskabinet Rutte, een van beiden aan een meerderheid kan helpen, een leuk speeltje dus.

Dus Hanoi in, wat een getoeter om te laten horen dat je er aankomt, wat een scooters die elk gaatje gebruiken om te passeren. Pluspunt is wel dat ze goed anticiperen. Overal op straat staan kleine krukjes waarop gegeten wordt en waar ook gefrituurd, afgewassen en auto’s nieuwe banden krijgen. De lunch landde slechter dan mijn vliegtuig, maar tijdens een heerlijke slaap heeft er iemand blijkbaar overal ontspanknopjes ingedrukt en voelde ik me herboren.

We bekeken een mooie tempel waar Confucius wordt vereerd en mandarijnen nu eens niet gegeten maar opgeleid werden.

Daarna hebben we mijn Trek-huurfiets opgehaald en ben ikachter Frank door Hanoi gesjeesd, waarbij ik alle door Kitty moeizaam aangeleerde regels, op die voor rood stoppen na, direct weer kon vergeten. Met stokjes voor het eerst het diner kunnen binnen hengelen.

De volgende dag stond voor mij de eerste rit in Vietnam: 96 km naar Ninh Binh.

’t Was een drukke weg. We fietsten langs rijstvelden, bananenplanten en vooral veel Vietnamezen. Helemaal onder het stof kwamen we aan. De kleren waren klam, wat ze ook blijven door het klimaat.

Op mijn 66e verjaardag zongen Frank en Angela me ’s morgens vroeg toe, ik kreeg lieve smsje’s en we maakten een prachtige tocht door het Karstgebergte, op de fiets en in de boot. We werden rondgeroeid door een, eveneens 66-jarig, vrouwtje dat roeide met haar voeten, heel apart. Ook ontmoetten we Jan en Anneke, twee Nederlandse mensen, die ook een fietstocht maakten. ’s Avonds aten we heerlijk met elkaar en proostten we op een goed jaar.

Wat een bijzonder begin van een maand samen fietsen in Vietnam. Ik heb er zin in.