The police will come, do not panic

Vanaf Yangshuo moeten we naar Nanning om ons visum voor Vietnam te regelen. Gelukkig ligt Nanning ook redelijk op de route naar Vietnam, dus gaan we er op de fiets heen. Er is een route waarbij we nog wat langer door het Karst fietsen, maar dan duurt het zes dagen voordat we in Nanning aankomen. De kortste route is vier dagen, maar dat betekent wel vier lange fietsdagen. We kiezen een tussenoplossing: een korte eerste dag, gevolgd door een lange dag en vervolgens drie normale dagen.

De korte dag is slechts 45 km. We fietsen het toeristische Yangshuo uit langs de Moon Hill. We genieten nog van de bergen om ons heen en zijn vrij snel op onze bestemming. Bij het eerste de beste hotel hangt boven de entree een foto van een wulpse vrouw met een telefoonnummer, maar we laten ons niet afschrikken. De kamer is prima en voordelig (€12,50).

Het plaatsje is een beetje somber -misschien door de wolken en de regen?- maar we vinden wel heerlijke, gebakken noedels en cakejes.

Ook kopen we sap met rood fruit. Helaas blijkt het hoofdbestanddeel tomaat, dat wij aanzagen als appel, waardoor we het allebei niet te drinken vonden. Angela haalt ’s avonds nog gauw ‘geel’ sap van citrusvruchten.

Op de tweede dag blijkt de route ondanks de grotere afstand prima te doen. Door het natte weer en het vieze wegdek maken we de fietsen twee keer schoon vandaag. Een hoogtepunt was de noedelsoep die we kochten: de lekkerste en de goedkoopste (0,75 euro voor twee personen).

Eindbestemming van deze tweede dag naar Nanning: het Simple Love Hotel. Bij aankomst kunnen we het hotel niet vinden en uiteindelijk blijkt het hotel in werkelijkheid anders te heten, namelijk het Wellhotel.

De fietsen mogen niet naar binnen en moeten worden gestald in een bewaakte parkeergarage. Volgens de receptioniste volkomen veilig. ’s Avonds een hamburgertje gegeten, waar we door twee Canadese meiden aangesproken worden. Wanneer we een supermarkt zoeken komen we ze nogmaals tegen, waarna zij ons de weg wijzen naar een heuze hypermarket.

De volgende ochtend staan onze fietsen er nog en fietsen we naar Laibin. We hebben via internet een CCINN hotel geboekt, wat een lekker ontbijt betekent en waarschijnlijk een veilige plek voor onze fietsen. De stad uit blijkt een stuk lastiger dan de GPS aangeeft. Er zijn werkzaamheden, waardoor we een modderweg onder het spoor moeten nemen in plaats van eroverheen. Door de regen stond er een behoorlijke laag modderig water. Ik schat in dat wanneer ik door fiets ik er redelijk droog doorheen zou moeten komen. Maar zijn er golven door de auto’s en heb ik te weinig vaart, waardoor ik mijn voet op de grond moet zetten. Het nadeel van Gortex-schoenen is dat ze ook van binnenuit behoorlijk waterdicht zijn, zodat ik de rest van de dag een natte voet had. Angela gaat het niet veel beter af, maar zij had gelukkig haar regenhoezen over haar schoenen aan.

De weg blijkt onverwacht erg mooi te zijn: mooie Karstbergen, veel ossen en werklui in de velden en droog weer.

Jammer genoeg is alleen van het tweede deel van de weg weinig over. Daarnaast zijn er werkzaamheden. De weg is een grote modderpoel en al snel zitten wij en onze fietsen compleet onder. Het is worstelen met de modder, wat weer iets heel anders dan modderworstelen is.

Laibin is een stad die in tien jaar tijd uit de grond getrokken is en nog volop in aanbouw blijkt te zijn.

Het laatste stuk zijn er brede, nieuwe asfaltwegen. We maken de fietsen schoon bij een benzinepomp en mogen ditmaal zelfs onze fietsen op onze kamer zetten. Omdat onze kamer in een doodlopende gang ligt zetten we ze voor onze kamer. We wassen onze kleding en omdat de droogfunctie van de wasmachine niet werkt hangt onze kamer weer vol met natte was.

’s Ochtends na een goed ontbijt (van het hotel) onderweg naar Binyang. Binnen een kilometer heb ik een band die leegloopt. Het blijkt dat de zijwand van mijn binnenband gescheurd is. Ik doe mijn reserveband eromheen. Een allervriendelijkst jonge vrouw biedt hulp aan. We mogen onze handen wassen in haar kantoor en we krijgen warm water.

De route is saai vandaag en er zijn veel bussen en vrachtwagens die hard rijden. In Binyang lijkt er een CCINN hotel te zitten, maar dit blijkt een hotel te zijn die het logo gekopieerd heeft. De kamer met twee bedden die ik eerst had gezien was prima, maar de eigenaar laat ook nog een kamer met een tweepersoonsbed zien. Ik werp een snelle blik en mij viel alleen op dat het bed erg roze en erg breed was.

We kiezen voor het tweepersoonsbed en na betaling blijkt dat de fietsen buiten moeten blijven. Dan gaat de deal niet door en we krijgen het geld terug en laden de fietsen weer op. De eigenaar corrigeert echter de receptioniste en we kunnen de fietsen wel binnen kwijt.

Angela is onder de indruk van de grote kamer, maar het lijkt erop dat de kamer in het verleden voor andere doeleinden dienst heeft gedaan. Er blijken spiegels op het plafond te zitten en er is een heuze paaldanspaal. Op de foto’s bij de entree zien we ook dat aan de haken aan het plafond vroeger tuigjes hebben gehangen.

Aan de verbouwingen en de andere gasten te zien is de functie van het hotel intussen echter veranderd. Wanneer we op onze kamer zitten, wordt er opeens aangeklopt. De receptioniste laat het briefje zien met de tekst ‘The police will com in the registration. Please do not panic, only coordination can be.’ Ik wil direct meelopen, maar dat blijkt niet nodig. Een half uur later komt de eigenaar met een ander briefje: ‘I need to take your passport to upload the police.’ Hij maakt foto’s met zijn telefoon van onze paspoorten en uploadt ze (hopelijk) naar de politie.

De laatste dag naar Nanning is weer over dezelfde drukke weg. Er is veel modder op de weg en dat betekent weer dat als ik te dicht achter Angela fiets, ik onder de spetters zit. Wanneer ik erover klaag, rijdt Angela zich omdraaiend de berm in. Een paar minuten later horen en zien we vijftig meter voor ons opeens brokstukken in het rondvliegen. Nee niet een Maleisisch vliegtuig, maar een frontale botsing van een personenauto met een vrachtwagen. De vrachtwagenchauffeur stapt na enkele minuten uit, maar er valt geen leven te bekennen in de personenauto. De overige auto’s, getuigen van het ongeluk, rijden gewoon door. We staan met open mond te kijken.

Op mijn mp3-speler speelt ‘toevallig’ Stairway to heaven. De vrachtwagenchauffeur zien we bellen en er heerst een sfeer van: ‘The police will come, do not panic’. Wij kijken elkaar aan en besluiten ook maar door te rijden, wij kunnen met ons beste Engels toch niet helpen en blijkbaar doen getuigenverklaringen er in China niet toe. De bestuurder zal echt niet meer leven en mocht dat wel zo zijn, zal hij weinig aan twee Nederlandse fietsers hebben. Ik draai mijn spiegeltje omhoog en zonder te kijken rijden we langs het ongeval. De rest van de dag rijden we duidelijk onrustiger. Het verkeer raast nog steeds voorbij en eigenlijk zijn we verbaasd dat zulke ongelukken niet vaker gebeuren.

Eind van de middag komen we aan in Nanning. Onze host had ons aan zien komen via onze website en na een telefoontje pikt ze ons op bij de entree van de campus waar zij woont. Ik maak onze fietsen en tassen schoon met een paar emmers water en we genieten van haar warme ontvangst.

ps. Ondanks dat Angela ooit een lesje paaldansen heeft gehad, was het me niet gegund….