De hond in de pot

Onze tweede host in Chongqing woont dik 20 km van het busstation af. Onze fietsen staan nog bij onze eerste host, dus het is een hele onderneming om met fiets en al bij het busstation te komen. Gelukkig hebben we de bus van 14.10u genomen en staan we 8.30u op, zodat we zat ruimte hebben mocht er iets tegenzitten (en de kans daarop is redelijk aanwezig in China, weten we uit ervaring).

En wonder boven wonder zitten er uiteindelijk maar twee dingen tegen, waardoor we ruim een uur te vroeg op het busstation zijn. De metro ging prima, maar de bus deed er drie keer zo lang over als normaal. Achteraf waren we waarschijnlijk sneller geweest als we waren gaan lopen. Hierna moesten we ongeveer 15 km fietsen naar het busstation, waarbij afwisselend gebruik maken van de gps en Google Maps. Uiteindelijk komen we een kleine honderd meter hoger dan het busstation uit en leidt onze weg naar een viaduct eroverheen. In terug fietsen hebben we geen zin, dus we kiezen ervoor om via de voetgangers trappen af te dalen. De Chinezen kijken weer hun ogen uit.

We proberen via de achteringang het busstation binnen te komen, maar worden vervolgens door de beveiliging door de gewone ingang geloodst. Gelukkig hoeven niet alle tassen door de scanner en geven ze ons een rustig plekje om te wachten. Ik haal nog wat te eten en ondertussen stopt Angela onze tassen in de blauwe Ikea-tassen.

Onze bus komt voorrijden en we slepen onze bagage naar de bus. Het luik is erg laag, zodat ik de fietsen (zonder zadel) liggend erin moet stoppen en vervolgens rechtop moet zetten. Een bijdehante Chinees duwt vervolgens zijn bagage aan de andere kant van de bus naar binnen zodat ik mijn fiets op mijn hoofd krijg. Gelukkig begrijpen de andere Chinezen wel dat ik ruimte nodig heb en lukt het mij om beide fietsen rechtop in de bus te krijgen. We hoeven dit keer ook niets te betalen, dus dat valt weer mee.

We hebben plaatsen helemaal vooraan in bus met behoorlijk wat beenruimte. Onze medereizigers blijken ook een heel ander volk te zijn als onze laatste busrit. Dus geen gerochel, gespuug en andere viezigheid (halverwege bij een plaspauze blijkt dat iedereen het opgespaard heeft en op het toilet hoorden we weer de intussen bekende geluiden).

De rit duurt bijna twee uur langer dan gepland door het slechte weer. Onderweg zien we een ongeveer tien ongelukken met blikschade, wat de nodige files oplevert. Er zijn amper verkeersregels (mensen halen links en rechts in, rijden op de vluchtstrook, etc) in China en als het weer dan ook nog tegenzit, wordt het een grote puinhoop. Gelukkig komen wij rond tienen ongeschonden aan op het busstation.

Het is echter nog 15 km fietsen naar het centrum. Het weer zit niet echt mee, maar gelukkig de weg wel. Een bijna rechte weg, 200m afdalen en tunnel zonder politie.

De gps-coördinaten die we hadden gekregen kloppen niet precies, maar een vriendelijke Chinees helpt ons bij het vinden van het adres en wacht zelfs een klein half uur tot onze host (Courtney) ons komt ophalen.

Courtney woont vier hoog en helaas is er geen lift. Ook is er geen verwarming dus we kunnen onze adem zien wasemen. We mogen niet klagen, want er is genoeg warmte van onze geweldige host (en een elektrische deken). Onze host gaat nog wat drinken, maar wij houden het even voor gezien.

De volgende dag blijkt het gesneeuwd te hebben en werkt de geiser niet meer.

We gaan bij haar baas douchen en krijgen een heerlijke lunch. Noedels met groente, eitje en hond. Angela neemt hem dit keer zonder vlees 🙂 . Het vlees blijkt prima te smaken. Zonde dat we in Oezbekistan Bello hebben achtergelaten. Maar het biedt wel een perspectief voor als we weer in Nederland zijn: scharrelvlees eten en gelijk van de hondenpoep af zijn.

’s Avonds kijken bij vrienden van Courtney een film (The life aquatic). Geweldig om met een aantal Ieren, Amerikanen en een Fransman bij elkaar te zijn. Het blijft ons verbazen dat westerlingen elkaar steeds weer weten te vinden. Het wordt een latertje en we zijn blij dat we ervoor gekozen hebben om een extra nachtje te blijven.

Onze laatste dag is het opeens weer lente. Het zonnetje schijnt en de sneeuw is gelukkig verdwenen. Er komt iemand de geiser repareren, maar deze blijkt het gewoon weer te doen, waarschijnlijk was het de kou. De rest van de dag wordt er gebakken voor een afscheidsfeestje en maken wij pannenkoeken.

Bij het afscheidsfeestje blijken er helemaal veel westerlingen in Guiyang te zijn. Heerlijk onder het genot van een biertje een beetje kletsen. Een Peace Corps volunteer regelt voor ons nog even een host in Kaili. Helaas kunnen we het niet te laat maken, morgen stappen we weer op de fiets.