Bus naar de lente

Het plan was om in Urumqi een plan te maken. Als uitgangspunt hadden we hiervoor voor het eerst een hostel genomen in plaats van de luxe van een hotel. Voordeel hiervan is dat er in ieder geval wifi is en in dit geval wordt er ook wat Engels gesproken. Nadeel was dan weer dat het duidelijk minder schoon is en dat we geen ontbijt hebben. We betalen maar iets minder dan dat we betaald hadden bij hotel Eden in Kashgar en realiseerden ons dat we daar wel erg verwend door geraakt zijn.

Gelijk de eerste avond had ik alvast aan een medewerker (Imkeith) gevraagd of hij kon kijken wat de trein naar Chengdu kostte. De prijs viel mee, alleen was er tot begin februari geen zit- of slaapplaats beschikbaar. Als we een week zouden wachten was er wel een staanplaats, maar om twee dagen te staan in de trein leek ons geen goed idee. Vliegtickets waren duidelijk duurder en het grootste probleem is dan het transport van de fiets. Imkeith wil de volgende dag samen met ons naar het station gaan om te kijken of er toch nog andere mogelijkheden zijn.

Eigenlijk wisten we nog niet waar we heen wilden, maar ik wist wel dat vanaf Chengdu de nachttemperatuur overal het algemeen niet meer onder nul komt. Overdag rond de 15 graden. (Toch een verschil van dik twintig graden…) Maar het leek ons goed om alvast te informeren en met deze informatie een keuze te maken.
De volgende ochtend kwam Imkeith met een andere mogelijkheidheid: er zou ook een bus naar Chengdu gaan. Omdat we Urumqi met een slaapbus gekomen waren en ons dat erg goed was bevallen, leek het behoorlijke optie.

Het busstation was een gekkenhuis: het lijkt wel of heel China met de bus mee wil (dat is ook zo, want het Chinese Nieuwjaar vier je bij/met familie). We gaan dapper in de rij staan. In eerste instantie worden we daar door een man uitgehaald en moeten we mee naar een of ander dubieus kantoortje, ergens bij de achteruitgang. Daar zitten wat oude mannen die nog precies twee kaartjes hebben voor een bus. Maken we ons druk om de zitplaatsen? Ach joh, die ruil je gewoon als je instapt. Ze vragen een te hoge prijs en willen geld zien voor de fietsen. Kortom, wij vertrouwen het niet en nemen Imkeith, de jongen van het hostel mee terug naar de gewone rij.

Nadat we een half uur in de rij hebben gestaan, blijken er de volgende dag nog twee kaartjes te zijn voor de bus naar Chengdu. We kijken elkaar aan en nemen een van de ene kant zwak, maar van de andere kant moedig besluit: we slaan 3200km van onze geplande route over en maken zo een sprong van hartje winter naar het begin van de lente! Consequentie is wel dat we 48 uur in een Chinese bus zullen moeten zitten, want helaas er is geen slaapbus beschikbaar.

Omdat we allebei geregeld met schoolreizen zijn mee geweest, zijn we best wel wat gewend qua busreizen. Een bus leerlingen geeft over het algemeen een behoorlijke rommel en een niet al te prettige lucht. We waren al een beetje gewaarschuwd dat we de lucht van een bus Chinezen niet moesten onderschatten, maar ons sleeperbusavontuur had ons intussen redelijk gerustgesteld.

We hadden met Imkeith afgesproken op het busstation en na tien minuutjes wachten was hij daar dan. Altijd weer leuk om te beseffen dat fietsen bijna altijd sneller gaat dan openbaar vervoer. Hij regelde dat we achterom naar binnen mochten, waardoor we niet weer al onze bagage door een scanner hoefden te doen. Het had die ochtend gesneeuwd, waardoor de parkeerplaats vies en glibberig was geworden.

Het duurde even voordat hij de bus had gevonden, maar toen hij hem had gevonden waren de chauffeurs onaangenaam verrast door onze fietsen. We moesten bijbetalen, maar daar hadden wij natuurlijk geen zin in. Ondertussen begon ik alvast de fietsen en onze spullen in de bus te stoppen. Als ze er alvast in staan, onderhandelt het misschien makkelijker. Zadels moesten er weer af en onze tasjes bundelden we in Ikea-tassen. Imkeith vertelt dat wij 300 RMB (kleine veertig euro) per fiets moeten betalen, wat bijna de helft van ons ticket betekent. Natuurlijk was dat veel te veel, dus probeerden we het voor honderd, wat afgewezen werd. Ons uiterste bod is 300 totaal, maar dit werd ook niet geaccepteerd. Een hoop handgebaren volgden en uiteindelijk adviseerde Imkeith om maar gewoon te gaan zitten. Na een kwartier komt de chauffeur echter ook naar binnen en wil geld zien. De hele bus kijkt toe en vertaalt: ‘money, money’. De chauffeur wilde 600 RMB of de fietsen moesten eruit. Ik ging met de chauffeur naar buiten en Imkeith geeft aan hem de 300 RMB te geven en dat hij het vervolgens wel zou regelen. We zagen vervolgens Imkeith wel geheimzinnig met een Chinese medepasagier (Zeng) spreken, waardoor we het akelige vermoeden hadden dat een van hen de andere 300 heeft betaald, maar hier was helaas niet achter te komen. De chauffeurs lieten ons hierna wel met rust, dus blijkbaar was het inderdaad opgelost.

De bus vertrok bijna een uur later dan gepland. Dit kwam niet door onze fietsen, maar door medepasagiers die bijna een uur later aankwamen kakken.

Al snel werd duidelijk dat deze busreis een ander kaliber had dan onze sleeperbusrit. Het middenpad was al smerig van gesmolten sneeuw, maar dit gaf een aantal al snel een vrijbrief ook in het middenpad te spugen. Sommigen gebruikte wel de prullenbakken, maar geregeld werden deze gemist.

Slechts door het gangpad was ik verwijderd van de slechtstgemanierde medepasagier in de bus. Ik denk dat hij het meeste spuugde en op een gegeven moment pakte hij zelfs de prullenbak om zijn neus te legen. Dit deed hij door het andere neusgat dicht te houden en met een stoot lucht de ander te legen.

Naast het legen van allerlei holtes moest er natuurlijk op ons tripje ook van alles genuttigd worden. Mijn buurman was onderdeel van een gezelschap van acht personen, die allemaal hun eigen hapjes mee hadden genomen en met elkaar deelden. Een selectie: gevacumeerde kippenkluifjes, blikjes bonen, vis, worstjes en zonnebloempitten. En daarnaast hadden ze een grote rode emmer bij zich, waarvan we ons afvroegen wat er in zat. Een van hen had (net als op schoolreisje) natuurlijk een speaker bij zich, met gelukkig best wel aardige muziek.

De beenruimte in deze bus was helaas beperkt, maar doordat ik in het gangpad zat kon ik die ruimte gebruiken. Naarmate de rit vorderde werd echter het gangpad ook steeds meer als vuilnisbak gebruikt.
De bus stopte geregeld. We konden dan even naar het toilet of nieuwe etenswaren kopen. Er was meestal wel een medepasagier die over de prullenbak struikelde, zodat er nog meer in het gangpad lag. Op de meeste stoelen lagen allerlei resten van zonnebloempitten.

Onze medepasagier Zeng ontfermde zich over ons en wilde ons telkens eten geven. Helaas durfden we dat niet aan. De nacht voor deze busrit zijn we namelijk beiden kotsmisselijk geweest. Alles wat in ons zat, is er die nacht via de onder- en bovenkant uitgegaan. Ik had uiteindelijk vijf keer overgeven en amper geslapen. Gelukkig bleek het ’s ochtends wel weer te gaan en durfden we deze monsterrit aan. Een voordeel was dat wel helemaal ‘leeg’ waren aan het begin van de rit, waardoor we niet zo snel naar de wc hoefden en de misselijkmakendeomgeving weinig schade meer kon aanrichten, onze maag was toch al leeg.
Telkens als we terug de bus in moesten bleek de stank sterker te zijn. Een paar keer moest de hele bus leeg, waardoor deze weer een beetje kon luchten.

De toiletten onderweg varieerden van langs de weg in het veld tot toiletten waar je zonder deuren boven een goot moest hangen.

We werden in de bus getrakteerd op de Titanic, gelukkig Engels gesproken en Chinees ondertiteld. De tweede dag werden er vooral Chinese films in het Chinees getoond. ’s Avonds mochten we genieten van Who am I met Jackie Chan, die zijn karatekunsten in Nederland (Rotterdam) liet zien. Toch grappig om plaatsen en attributen te herkennen.

Ongeveer halverwege de rit ging het gezelschap zich opeens op de grote rode emmer richten. We waren nog steeds benieuwd wat hier nou weer voor smerigs in zou zitten. Het duurde vijf minuten voordat de emmer open was. En uiteindelijk bleken er appels in te zitten. Heel netjes werden deze geschild en opgegeten. Wat een verrassing!

Een andere verrassing was dat mijn buurman een vuilnisbak probeerde te zoeken om zijn neus nog een keer te legen en deze niet vond. Gelukkig gebruikte hij niet de vloer, maar bleek hij een zakdoek te hebben.

Het gangpad werd gelukkig, met grote ergernis, door de chauffeur een keer aangeveegd. We hadden de hoop dat het hierna redelijk netjes zou blijven, maar binnen een paar uur was het weer een grote vuilnisbelt. Als mijn leerlingen dit zou flikken…..

Na de tweede nacht bleef de bus ’s nachts een tijdlang stilstaan. Er bleek een ongeluk gebeurd te zijn. De snelweg hadden we al lang verlaten en we zaten ergens op een bergweggetje. Bij het ongeluk waren twee tankwagens en een gewone vrachtwagen betrokken en de weg was compleet versperd. Medepasagiers gingen telkens staan (soms op hun stoel) om te kijken wat er aan de hand was. Uiteindelijk heeft het meer dan vijf uur geduurd. Twee bestuurders bleken om het leven te zijn gekomen. Nadat de brandweer na drie uur arriveerde, werd met sjorbanden en handkracht de gewone vrachtwagen weggetrokken. Een tankwagen kon op eigen kracht (met een lekke dieseltank) wegkomen en de andere werd weggesleept. Na vijf uur mocht het tegemoetkomend verkeer weer rijden en hadden wij de hoop dat wij ook afwisselend zouden mogen. Niets was minder waar, wij moesten wachten tot al het verkeer van de andere kant gepasseerd was.

Het laatste stuk van de route bleek snel te gaan. We hadden wel tijd verloren, maar blijkbaar eerder ook gewonnen, waardoor we met ongeveer drie uur vertraging aankwamen. We bedankten de chauffeurs, wat normaal nooit gebeurde, en met bepakte fietsen reden we naar onze warmshower.