Langs de Zwarte Zee

We zullen de komende dagen langs de Zwarte zee fietsen, 450km en we hebben vier dagen de tijd.

Het consulaat in Trabzon is namelijk vrijdags gesloten, een dag later betekent dus een weekend wachten. De weg is redelijk vlak. Het is een hoofdweg en de afgelopen jaren is er veel moeite gedaan om deze weg vlak te krijgen. Af en toe loopt de weg als een viaduct over zee en als er een berg in de weg ligt, dan gaat de weg er meestal doorheen. De langste tunnel was 3,5km. De tunnels zijn goed te doen: goed verlicht, goede ventilatie, alleen geen vluchtstrook. Licht aan en rijden maar!

De eerste dag blijkt een eitje. We hebben enorme meewind, waardoor we geregeld met gemak 30km/u rijden. In Samsun zoeken we de municipal camping. We vragen een bewaker van een terrein, waarvan we denken dat het de camping moet zijn. Hij weet van niets, maar belt het nummer van de camping. Dan laat hij ons binnen en blijkt het toch de camping te zijn. We snappen er niets van. De camping is bijna leeg, er staan twee caravans en een camper, waarvan slechts een bewoond is. Deze Turken spreken wat Duits en nadat wij onze tent opgezet hebben, bieden ze aan dat wij in hun caravan kunnen slapen (zij slapen in de stad). Wij vinden de tent wel prima.
Ik ga boodschappen doen in de shopping mall en koop wat onderdelen bij de Decathlon.

De twee dagen erna blijkt de wind compleet gedraaid, zodat we amper vooruit komen. De tweede nacht hebben we weer een camping en de derde nacht een Warm Shower bij een student. Deze student woont in een studentenhuis, maar omdat deze alleen toegestaan is voor mannen heeft hij een appartement geregeld van vrienden van hem. Zij wonen er net een week en dat is ook wel te merken. Geen warme douche, maar opgelost door een warme bucket shower (warm water uit de waterkoker) en een maaltijd van een gaspit.

Maar wat een gastvrijheid. We gaan de stad in en krijgen thee met baklava. Hij doet boodschappen en betaalt zelfs de kip van een vrouw die een aalmoes vraagt (ze vroeg het eerst aan ons, maar wij begrepen het niet…). En de volgende dag ook nog een ontbijtje in een van zijn favoriete restaurantjes.

Wij proberen elke keer te betalen, maar zelfs als het bijna lukt, vraagt hij gewoon de caissière ons het geld terug te geven. Volgens mij heeft hij de studiefinanciering van zeker een week aan ons besteed. Wat een gastvrijheid.
We kletsen de hele avond en er komen en gaan nog wat vrienden. Een vriend (degene die in het huis woont) is helemaal in zijn element en showt ons zijn hele hebben en houden via een herinneringsdoos. Hij geeft Angela een gebedssnoer, reuze attent. Dan mogen we uiteindelijk in het enige bed slapen.

De laatste dag, nog 130km te gaan, gaat vrij voorspoedig. De wind hebben we soms tegen, maar gelukkig ook vaak mee. De laatste 30km regent het en omdat er aan de weg gewerkt werd, zaten de fietsen compleet onder de modder. Vlak voor onze bestemming, Trabzon, spuiten we de fietsen schoon bij een benzinepomp.