Pech onderweg

Geen reis zonder pech. Ook wij hebben al wat gevalletjes van pech onderweg meegemaakt.

We begonnen natuurlijk net over de Duitse grens met de gebroken crank van Frank. Gelukkig waren we net 500 meter van een dorpscentrum verwijderd, zodat we snel bij een fietsenmaker waren. De crank werd vakkundig vervangen door een mooi zwart exemplaar. De fietsenmakers waren helemaal gefascineerd door de riem en hoe ze die precies passend weer terug kregen.

In Duitsland genoten we van heerlijk zomers weer: onweer, hoosbuien en rukwinden. Wij mochten dit natuurgeweld aanschouwen vanuit een overdekte ruimte. Toen het ergste voorbij was, keek ik hoe onze tent zich gehouden had. Hij stond nog! De Duitsers naast ons waren jaloers, want hun koepeltentje lag als een sneu hoopje in het natte gras. Wel waren er wat scheerlijnen losgeraakt. De volgende dag merkten we dat ook een van de tentstokken een knik had opgelopen, maar ach er zijn ergere dingen (bij de Globetrotter konden we een recht reservestuk kopen).

In Kroatië stopte onze Delorme, het tracking apparaat, ermee. Niet zo handig als je een site bijhoudt waarop anderen kunnen volgen waar je bent. Bij onze Warm Shower Madam Petrovic zochten we contact met de leverancier. Die werkte niet echt mee. Amazon zei ons dat we het apparaat konden terugsturen. Maar ja, hoe dan de tracking bijhouden? Uiteindelijk kregen we een maand om het stukke exemplaar terug te sturen -we kwamen erachter dat alleen het aan/uit-lampje stuk was- We bestelden een nieuwe die we thuis lieten bezorgen. Onze ouders maakten een pakje met andere spulletjes van thuis die we nog nodig hadden en met lekkers. Volgens Postnl mocht dat pakketje met gulden-postzegels beplakt verstuurd worden, maar zo gemakkelijk ging dat niet bij Hoogvliet Voorschoten. Franks vader moest het bedrag gewoon nog eens betalen, want het meisje had geleerd dat er een sticker op zo’n pakketje moest. Afijn, het pakje is gekomen en Postnl bood excuses aan. We krijgen het te veel betaalde terug. De nieuwe Delorme is super fijn. Dus daar boffen we mee.

Vanzelfsprekend hebben we niet alleen asfalt. We hebben ook een heel mooi stuk van de Donauroute gefietst na Belgrado. De weg ging over gravel met flinke stenen af en toe. Frank kreeg een lekke band door een doorn van een of andere struik. Binnen een kwartier had hij de band geplakt en fietsten we vrolijk verder. Maar binnen vijf minuten liep de band aan. Mmm, vreemd. Frank keek wat er kon zijn. Ik fietste weer naar hem terug. We bedachten dat we de binnenband eens nader moesten bekijken. Toen bleek dat er een grote scheur aan de binnenkant van de buitenband zat.

Daar kon Frank niet mee doorfietsen. We pakten de reserve buitenband en Frank zette die eromheen. Een mannetje kwam helpen. Hij wilde graag de band oppompen met ons kleine fietspompje. Dat vonden wij niet erg, aangezien het weer erg warm was, zo midden in de zon. De oude band moesten we maar aan de kant van de weg gooien:-).

In Nis (Servië) logeerden we bij een WarmShower. We mochten onze tent in de tuin opzetten. Later bleek dat moeder vond dat er te veel gasten waren geweest en dat onze host nu maar eens meer tijd aan studeren moest besteden. Slapen in de tuin is echter helemaal prima. Na een heerlijke douche ging Frank met onze host mee naar het centrum en ontmoette hij andere fietsers en backpackers. Ik bleef wat uitrusten bij de tent. Van uitrusten kwam echter niets terecht, want de kat van deze mensen besloot dat onze tent een leuk speeltje was. Hij viel de binnentent aan. Het was nog een hele klus hem tussen de binnen- en buitentent uit te krijgen. Daarna volgden nog enkele pogingen. Ik ben maar op de uitkijk gaan zitten en jaagde de kat steeds weg als hij weer in de buurt kwam. De volgende ochtend bleek dat de binnentent behoorlijk toegetakeld was: er zaten meerdere halen een gaatjes in het doek.
Ook in Skopje was de tent niet veilig. Daar stonden we op de camping bij Best Western Bellevue. Prima camping, vriendelijk personeel. We bezochten Skopje. Op de terugweg wilde Frank nog wat boodschapjes doen en ik fietste alvast door. Het was immers alleen maar rechtdoor. Achteraf bleek het ‘ alleen maar rechtdoor’  te zijn na de eerste afslag links… Maar ja die had ik niet genomen, want ik ging alleen maar rechtdoor…. Na zo’n tien tot vijftien kilometer voelde ik nattigheid, ik had er allang moeten zijn. Frank belde waar ik was. We vonden elkaar weer ergens in het midden en ik kwam weer veilig ‘thuis’. Maar…. wederom was de tent aangevallen. Dit keer niet door een kat, maar door de grasmaaier. De tuinman vond onze tent blijkbaar zo bijzonder, of hij had hem daadwerkelijk over het hoofd gezien – het enige tentje op het hele grasveld – dat hij met zijn handmaaier de tent had versierd met gemaaid gras en een fraaie scheur had achtergelaten.

Afijn, wij waren niet zo verheugd dus wij gingen verhaal halen bij de receptionist, meneer Spase. Tsja, het was natuurlijk gedaan door een camper! Of misschien was iemand met een mes langs de tent gegaan. Het meisje van de receptie begreep wel dat wij niet blij waren en dat onze dure tent lelijk beschadigd was. De manager zou de volgende ochtend aanwezig zijn om te overleggen over een oplossing. ’s Avonds kwam er een mannetje van de buitendienst met Frank mee om te kijken naar de plek. Dat we ons daar druk over maakten. Dat kon je toch met naald en draad repareren… Dat het een dure, geïmpregneerde tent is, kwam niet in hem op. Maar goed, hij gaf wel toe dat de grasmaaier waarschijnlijk de schuldige was. De volgende ochtend ging Frank op de afgesproken tijd (8:30u) op zoek naar de manager. Die was er nog niet. Toen kwamen een andere receptionist en een ander hoofd van de buitendienst kijken. Weer probeerden ze allerlei andere oorzaken te verzinnen. Zij zouden wel een mannetje bellen die de scheur zou maken. Maar er moest overleg zijn met de manager. We mochten ondertussen wel de tent inpakken. Om 9:00u waren we bij de receptie. Geen manager. Na veel praten wilde de receptionist een pro forma rekening van reparatie zodat ze konden de schade konden vergoeden. Wij zochten contact met Bever die binnen een half uur een factuur mailde. Maar dat bleek wederom niet voldoende: er kwam een manager tevoorschijn met een rekening van een eigen toko die tenten repareerde. De kosten verschilden: wij hadden een factuur van €100 en zij van €30:-). Rond de klok van half twaalf waren wij het wachten wel zat. Zij wilden dat we de tent door hen lieten repareren en wij wilden een financiële vergoeding. Toen zette ik het beste wapen in: tranen. Direct kwam er een compromis en kregen Frank en ik verse jus d’orange. We hoefden onze overnachtingen niet te betalen en kregen €50 mee voor de reparatie.

We dachten dat we nu wel weer even gewoon lekker konden fietsen. Maar nee, Franks achtertas van Vaude had het al eerder moeilijk gehad en nu was één van de bevestigingshaken gebroken. Gelukkig hebben we altijd spanbanden bij ons, dus we konden wel verder. In het hotel in Thessaloniki kon Frank de tas snel repareren door een nieuwe schroef te bevestigingen door de achterplaat heen. De tas zit nu beter dan tevoren.

Op de camping in New Karvali was een dottig hondje. Zo eentje waar er talloze van zijn, zo’n soort zwervertje. Na het douchen en het ‘opmaken’ van onze matjes was ik mijn Crocs kwijt. Ik wilde mijn Teva’s pakken, want ik had mijn Crocs vast achterop m’n fiets laten zitten. Maar er was nog maar een Teva…. Ietsje verderop zag ik dat hondje er met mijn andere Teva vandoor gaan. Ik riep hem en hij liet mijn Teva (gelukkig, dat geslijm daar houd ik niet van). Toen zag ik mijn Crocs… Verderop in het gras. Eentje was half opgegeten! Ik kon de bandjes niet meer terug vinden. Ik hoop dat de hond er erg ziek van is geweest:-(.

Dan nog iets uit de categorie dom. Een gewaarschuwd mens telt…. Dus wij gingen op de fiets naar de Evros delta. Erg mooi. Veel foto’s van de flamingo’s gemaakt. Toen we bij na bij de toegangsweg waren… Kreeg ik een lekke band, ’t Was te verwachten, want we waren gewaarschuwd niet van de hoofdweg te gaan. Maar ja dat wij dan ook geen pomp mee hadden genomen… Echt suf.

Tsja, zo blijf je lekker bezig en het houdt je scherp. Bij de fietsenmaker in Istanbul (Bisiklet Gezgini) lieten we toch een originele crank in Franks fiets zetten. De riem liep niet altijd even soepel bij het Duitse exemplaar. Ook beoordeelde hij mijn nieuwe banden van Schwalbe als ‘niet mee doorrijden’. Na overleg met Marco van Bike4travel (waar we de banden kochten) vervingen we mijn achterband. De voorband vertoont alleen nog een kleine scheur, dus die houden we in de gaten. Omdat een een ander wat langer duurde, hebben we onverwacht een rustdag en logeren we vanavond bij Alex en Secil. Een geluk bij een ongeluk!